Bir film izlədim yola çıxdım. Yolda gördüklərimi yazmağa, çəkməyə. Təbrizin küçələrindən keçərkən ağlımda tək bu parça var idi. Rüzgar bizi sürükləyəcək.

Bir köhnə Təbriz var bir də yeniləşən, müasirləşən Təbriz. Təbrizdə ən çox diqqətimi çəkən Təbrizin binalarıdır. Hər dəfə gedəndə heyrətlə baxıram. Köhnə və yeni binalar.

Səhhətimlə əlaqədar olaraq Təbrizi  piyada çox gəzib foto çəkə bilməsəmdə maşının pəncərəsindən yetərincə Təbrizi göstərməyə çalışmışam. Və bu ilk digital işim olacaq. Təbriz və İran haqqında ümumi bir fikrim olmasa da tək tək müşahidə etdiyim şeylər var.

Çadranın altında azad və güclü bir qadın çöldə sındırılmış və qorxaq bir ərkək təbəqəsi var.

Kompleksizdilər.

Ümumilikdə kasıb görünsələrdə kasıb deyirlər.

Başqa müsəlman ölkələrinə görə yaşayışlarını reklam etməyi sevmirlər ya da qorxurlar. Dini  bir dövlət olsada çox dindar değillər.

Araştırmalarıma görə dünyada on ateist dövlətin içində üçüncü dördüncü yerdə İrandır.

Yemək mədəniyyətləri çox zəifdir.

Bazarlardakı bütün məhsulun İranın öz istehsalı olsada özlərinə aid heç nə yoxdur. Demək olar ki, dünya bazarını çox keyfiyətsiz şəkildə copy-paste ediblər.

Xəstəxanalar daima fövqəladə halda çalışır. Hətta bəzi yerlərdə savaş zamanı yaralı kamplarını xatırladır. Gecə saat üçdə dörddə xəstəni oyadıb müayinəyə apara bilərlər.
İşlərində çox cididirlər və zarafat etməyi sevmirlər.

İnsanları xarakter olaraq çox yumşaqdırlar, sərtlik və kobudluqları yoxdur.

Sevgidən çox qorxu var içlərində. Xarici vətəndaşlara sayğıları da ondandır.
Heç nəyə güvənmirlər, özləri də güvənilməzdirlər.

Bəzi yerlərində tikililər və həyat köhnə Sovet ölkələrinin kasıb qəsəbələrini xatırladır.

Yaşıllıq azdır.

Ölkənin ümumi rəngi boz və həyat solğundur. Bu da inkişafın və azadlığın olmamasını göstərir.